"Press your number"

Drażniący dźwięk wibracji stawał się co raz bardziej wyraźny, więc niechętnie zmusiłam się do otworzenia oczu. Spojrzałam na duży zegar wiszący naprzeciw mojego łóżka, dochodziła szósta rana. Z jękiem zrezygnowania narzuciłam kołdrę na głowę, zacisnęłam oczy, modląc się w myślach, by wibracja ustała. Niedoczekanie. Wzięłam parę głębokich wdechów, nim wymacałam swój telefon, który w tym momencie był moim narzędziem tortur. Zerknęłam na wyświetlacz, zobaczyłam ciąg cyfr i odrzuciłam połączenie. Znałam ten numer, znałam go aż za dobrze. Głupia byłam, myśląc, że usuwając go z kontaktów, uda mi się pozbyć go również z głowy.

Wiedząc, iż nie uda mi się już zasnąć, wyszłam z łóżka, układając w głowie plan na dzisiejszy dzień. Przeciągając się, leniwie skierowałam się do ogromnego okna z widokiem na obrzeża Brooklynu. Miasto dopiero budziło się do życia, wraz z wschodzącym słońcem. Mimo, iż ów obraz oglądałam codziennie od dwóch miesięcy, trzech dni i jakiś piętnastu godzin, wciąż zachwycał mnie od nowa. Był zupełnie inny od Seulu.

Niewiele brakowało, by moje serce wyskoczyło z piersi, gdy telefon po raz kolejny zaczął wibrować, tym razem w mojej prawej dłoni. Dwukrotnie, powoli przeanalizowałam cyfry, które widziałam na ekranie. Przez chwilę, dosłownie sekundę, pomyślałam o tym, by odebrać ten cholerny telefon. Skupiłam całą swoją energię na tym, by moja dłoń współgrała z mózgiem i ostatecznie, znów, odrzuciłam połączenie.

-Wal się ty cholerny dupku, wal! - wydarłam się, odrzucając telefon na łóżko.

**

-Czemu po prostu nie zmienisz numeru? - Stephanie spoglądała zza swoich czarnych loków.

-Ma go cała moja rodzina, wiesz ile byłoby roboty z podawaniem im nowego numeru? Zbankrutowałabym! Wiesz przecież ile kosztują mnie połączenia do Korei. - dźgałam rurką kulki, znajdujące się na dnie plastikowego kubeczka z moją jagodową bubble tea.

-Twoja mama, Seulgi, babusia Charyeon i Hayi. - wyliczała na palcach. - Trzy esemesy i jeden telefon. Aż tak nie zbiedniejesz.

-No, ale... - chciałam zaprotestować, jednak amerykanka szybko mi przerwała.

-Co ci szkodzi? - wzięła łyka swojej kawy, a następnie kontynuowała. - Rozumiem, gdybyś była dyrektorem światowej firmy, albo modelką, aktorką, ale halo! Lee Seulri, masz tylko osiemnaście lat, jedną przyjaciółkę i idiotę, który zatruwa ci życie.

-Ostatnio dzwoni rzadziej. - zrezygnowana odpowiedziałam, wiedząc jednak, że ona nie odpuści.

-Nie przeglądasz internetu? Ten twój kochaś szykuje się do comebacku, więc odeszłaś na dalszy plan. - na chwilę zawiesiła głos. - Właściwie poczekaj, aż zacznie promocje, wtedy skończą się telefonu, bo będzie cię miał... - przerwała widząc moją minę.

-To on mnie rzucił, kazał spadać, więc jak teraz śmie przeszkadzać mi w moim nowym życiu? - zmarszczyłam brwi na znak niezadowolenia.

-Właśnie! - przyjaciółka klasnęła w dłonie. - Jesteś teraz tutaj, w USA, to Twoje nowe życie, nie możesz pozwolić by zmora przeszłości ci to niszczyła. Obiecaj, że jeśli telefony nie ustaną w ciągu... hm... w ciągu miesiąca, zmieniasz numer! - wyciągnęła w moją stronę dłoń z wystawionym małym palcem.

-Call! - uśmiechnęłam się i złączyłam nasze palce, przypieczętowując obietnicę. 

**

Obudził mnie silny, ćmiący ból głowy, z wielkim cierpieniem otworzyłam oczy i odetchnęłam z ulgą, gdy dostrzegłam iż znajduję się w pokoju przyjaciółki, która spała w najlepsze po lewej stronie ogromnego łoża. Próbowałam podnieść się, jednak zawroty głowy odebrały mi motywację do wykonania tego arcytrudnego zadania. Położyłam dłoń na swoim czole, w które najchętniej uderzyłabym się parę razy, w ramach kary. Docisnęłam do niego mocniej palce, gdy bezskutecznie próbowałam przypomnieć sobie jak znalazłam się w mieszkaniu Stephanie. Osoby takie jak ja, powinny na każdej imprezie mieć napisane na czole „Nie dawaj mi alkoholu!”. To nie tak, że piję wiele, po prostu moje małe, 155 centymetrowe i 42 kilogramowe ciałko potrzebuje nieco ponad dwóch piw, by zamienić swoją krew w alkohol i stracić trzeźwy umysł.

Nie mogąc wciąż zmusić się do powstania, zerknęłam pod kołdrę i zaśmiałam się sama do siebie.

-Pamiętałaś, że nienawidzę spać w dżinsach. - wyszeptałam, głaskając po włosach moją śpiącą przyjaciółkę.

Gdy w końcu wymusiłam na swoim ciele współpracę, wyszłam z łóżka, by zlokalizować swoje rzeczy. Szybko odnalazłam swoje spodnie, w których kieszeni znajdował się telefon. Prędko odblokowałam go, by sprawdzić, czy może moja mama nie dobijała się do mnie przez pół nocy.

Urządzenie wypadło mi z rąk, zaś moje serce zamarło, gdy zauważyłam, że jako ostatnie, w spisie znajduje się połączenie wychodzące do Taemina. Kolana ugięły się pode mną, złapałam się za głowę i desperacko próbowałam sobie przypomnieć chociaż kawałek wczorajszego wieczoru. Z każdą chwilą byłam co raz bardziej wściekła na siebie. Niewiele myśląc podniosłam telefon z ziemi i po raz kolejny, tym razem w stu procentach świadoma, wybrałam numer swojego byłego chłopaka.

-Seulri? - jego głos wciąż przyspieszał bicie mojego serca, jednak musiałam to zignorować.

-Słuchaj, nie wiem co ci wczoraj nagadałam.. - wrzeszczałam do słuchawki. - Mam jednak nadzieję, że była to dosadna prośba, nie! Że był to dla ciebie zrozumiały przekaz, byś w końcu, kurwa, dał mi spokój. Nie dzwoń do mnie nigdy więcej!

Rozłączyłam się, nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź.

**

Prawie zasypiałam, gdy usłyszałam dźwięk nadchodzącej wiadomości na jednym z moich SNS. Nadawcą był niejaki „taeri2718”. Byłam przekonana, że to jakiś spam, jednak coś tknęło mnie, bym otworzyła okno czatu.

„Powiedziałaś, że wciąż mnie kochasz, jednak nie potrafisz wybaczyć mi tego, iż Cię zostawiłem. Zarzuciłaś też, że złamałem obietnicę, ale to nie jest prawda, bo ja nigdy nie wyrzuciłem Ciebie z mojego serca. Popełniłem straszny błąd, a Ty nie pozwalasz mi nawet spróbować się wytłumaczyć.

Właśnie wyszło moje nowe MV, powinnaś je zobaczyć... Seulri, nie przestanę do Ciebie dzwonić, ale cały czas mam nadzieję, że kiedyś znajdziesz siłę, by zadzwonić do mnie....

Taemin”.

Nie wiem czy była to ciekawość, czy może jakaś nadludzka moc, ale zasiadłam przed komputerem i wyszukałam jego najnowszego teledysku.

- „Press your number”... Czy to? - głośno myślałam. - Nie, nie. Na pewno nie chodzi tu o mnie...

Myliłam się, z każdą, kolejną sekundą nagrania wzrastała we mnie pewności, iż ta piosenka jest dla mnie, te słowa były do mnie, epitety dotyczyły mnie, symbole nawiązywały do mnie. Nie zauważyłam nawet kiedy po moich policzkach zaczęły płynąć łzy.

Dotarło do mnie jak żyłam przez prawie trzy miesiące. Tak bardzo starałam się odizolować od swoich uczuć, że żyłam jakbym wyszła ze swojego ciała i obserwowała wszystko z boku.

***

Chyba nie oddychałam, gdy wpisywałam kod zabezpieczający. Mój oddech wrócił dopiero, gdy ku mojemu zdziwieniu drzwi zostały otworzone. Starając się zrobić jak najmniejszy hałas, ściągnęłam buty, a następnie stanęłam przed drzwiami sypialni. Przez szparę zobaczyłam, że leżał na łóżku, jednak wydawało mi się, iż nie spał. Drżącymi dłońmi wybrałam jego numer i obserwowałam jak się zachowa. Wraz z pierwszym sygnałem sięgnął po telefon, spojrzał na jego wyświetlacz i błyskawicznie podniósł się do siadu.

-Seulri? - jego głos drżał. - Ja naprawdę nie wiem od czego zacząć...

-Może zacznij od tego, że zmienisz kod w drzwiach? - zaśmiałam się i przeszłam przez próg sypialni.

Staliśmy naprzeciw siebie spoglądając na siebie. Jego czekoladowe oczy szkliły się od zbierających się łez, czerń jego włosów zmieniła się w blond, a on sam jakby w tym momencie, właśnie w tej chwili zaczął nabierać kolorów.

Gdy podszedł do mnie i zamknął w swoich ramionach poczułam jakbym właśnie odrodziła się na nowo. Wsłuchując się w ciszę, która nas otaczała, wiedziałam, że jestem we właściwym miejscu, że jego ciepłe ramiona to moje miejsce.

-Nie obchodzi mnie jak masz zamiar to zrobić, ale... - szeptałam, patrząc mu w oczy. - nie możesz mnie już nigdy zostawić.

 Jeśli jeszcze nie widzieliście PYN, albo nie znacie tekstu, proszę, a właściwie nakazuję, zapoznanie się z video, do którego link jest poniżej! ;)

KLIK

Zakochałam się od nowa w Taeminie podczas tego comebacku, cały album przypadł mi do gustu, Taemin jest taki... do schrupania, a jak widzicie piosenka, z którą Tae się promuje zainspirowała mnie do stworzenia tego króciutkiego shota.
Specjalnie napisałam to tak, że jest tutaj wiele niedopowiedzeń, do końca nie wiadomo o co chodzi, ale ma się przyjemnie czytać. Przyjemnie się czytało? :)
Jak zwykle proszę o pozostawienie komentarza, najlepiej zaraz po przeczytaniu :)