Please hold on to me, please find me now - 2.

Cynamonowa świeczka już dawno zgasła, zaś Hayi upojona jej zapachem spała wtulona w ogromną maskotkę. Wyglądała jak niewinnie jak anioł, jej długie włosy trochę chaotycznie ułożyły się na poduszce, zaś długie rzęsy, oświetlone światłem miasta, odbijały się cieniem na policzkach. W pokoju panowała błoga cisza, jedynie ciche tykanie starego zegara przebijało się do uszu dziewczyny, usypiając ją jeszcze bardziej. Cisza ta została jednak szybko zakłócona. Silne walenie do drzwi postawiło ją na nogi w rekordowym tempie. Nie musiała zgadywać, wiedziała, że za drzwiami stoi pijany Hanbin. Delikatnie tupiąc, w myślach nakazywała sobie podejść do sprawy ze stoickim spokojem. Jednak, gdy tylko jej ukochany całym swoim bezładnym ciałem wpadł w jej ramiona, wiedziała, że nie wytrzyma długo. Przeciągnęła chłopaka do salonu, gdzie ułożyła go na skórzanej kanapie. Oparła dłonie na kolana i dłuższą chwilę silnie dyszała. Nagle odczuła, że jej niewielkie mieszkanko wcale nie jest takie małe, gdy w grę wchodziło noszenie prawie nieprzytomnego chłopaka z przedpokoju do salonu.

-Czy Ty już zupełnie zwariowałeś?

-Przyszeeedłem.

-O tej porze? Czy Ty wiesz, która godzina?

-Umówili... umówiliśmy się. I tadaaa! Jesteeem.

-Gdzie byłeś tyle czasu?

-Ajkoon.

-Bełkoczesz.

-Nie cieszzzzysz się?

-Mogłeś równie dobrze tam po prostu zostać.

Mimo, że była na niego wściekła, szybkim krokiem ruszyła do pokoju. Z szafy wyciągnęła nowy, jeszcze nieużywany koc. Wychodząc spojrzała na kanapę, jej chłopak już spał. Na palcach zbliżyła się do niego. Z największą delikatnością przykryła go kocem, a następnie podkręciła klimatyzację. Wiedziała, że chłopak nie lubi chłodu i bardzo szybko się przeziębia. Pomimo zmęczenia ruszyła do łazienki i już po chwili wyszła ze wszystkimi potrzebnymi rzeczami, który dociskała do piersi. Zmoczyła pierwszy wacik płynem micelarnym i ze skupieniem zaczęła mozolnym proces usuwania makijażu u swojego chłopaka. Odór alkoholu drażnił jej nozdrza, jednak dla niego była gotowa wdychać ten nieprzyjemny zapach jeszcze przez parę chwil, nim nie uda jej się usunąć całego scenicznego makijażu.

Pierwszą myślą, która dopadła ją przy przebudzeniu było to, jak można być taką kretynką, by ustawiać na dźwięk alarmu ulubioną piosenkę. Wściekła jak osa, z przymkniętymi powiekami szukała dłonią swojego telefonu na malutkiej komodzie. Prawie przeklęła, gdy niechcący zepchnęła smartfon na podłogę, przedłużając przy tym czas grania cholernie głośnego utworu. Gdy wreszcie urządzenie znalazło się w jej dłoniach, odetchnęła z ulgą. Nie pamiętała kiedy wczoraj zasnęła, jednak była zupełnie niewyspana, czuła, że jej oczy są spuchnięte, a tył jej głowy nieprzyjemnie pulsował. Nie miała jednak czasu na narzekanie, chciała szybko wziąć prysznic, by mieć chwilę na przygotowanie śniadania dla Hanbina. Wiedziała, że będzie miał silnego kaca, którego zabić będzie można wyłącznie pełnowartościowym posiłkiem. Musiała więc spieszyć się z poranną toaletą, ponieważ przygotowanie go zajmie jej trochę więcej czasu, niż zwykle poświęca na zrobienie śniadania.

Wycierając włosy zbliżała się do salonu. Chciała obudzić ukochanego, jednakże na kanapie zastała jedynie pomięty koc. Zaśmiała się sama do siebie, a następnie lekko uderzyła się w głowę piąstką za latanie w chmurach. Hanbin nigdy przecież nie zostawał na śniadanie. Mimo iż byli parą od tak długiego czasu, chłopak nigdy nie sypiał z Hayi w jednym łóżku i z samego rana wymykał się, nie czekając na swoją ukochaną.

Wchodząc do wytwórni natknęła się na Bobbiego.

-Nie ma z tobą B.I?

-Nie, przecież widzisz, że jestem sama.

-Wyszedł wczoraj do ciebie z imprezy.

-Tak, tak, był, ale zmył się... Jak zawsze. Na pewno nie ma go jeszcze?

-Nie, menedżer jest dzisiaj bardzo drażliwy, lepiej, żeby się nie spóźnił.

-Zaraz do niego zadz..

-Ma wyłączony telefon. 

Wiecie co jest najbardziej demotywującą rzeczą? Wchodzisz na bloga, w powiadomieniach masz komunikat, że ktoś dał plusa wpisowi, myślisz "zajebiście, pewnie zostawił komentarz i będę wiedzieć co mam do poprawki", a w rzeczywistości tego komentarza nie ma. Ludzie, komentujcie, to naprawdę wiele znaczy dla kogoś kto tworzy! :)